Rehabilitacja | Nauka przyjmowania postawy skorygowanej
Nauka przyjmowania postawy skorygowanej.
Możliwość skorygowania postawy w bardzo dużym stopniu uzależniona jest od ruchomości stawowej. W przypadku ograniczeń ruchomości należy rozpocząć korekcje od jej pełnego przywrócenia i dopiero wzmacnianiu mięśni. Częstym błędem jest wzmacnianie zespołów mięśniowych, zanim dziecko opanuje umiejętność korygowania swych błędów. Należy więc przed rozpoczęciem wzmacniania zespołów mięśniowych dokonać pełnej korekcji wszystkich składowych postawy.
Naukę tę zaczynamy od eliminowania nawyków wadliwych postaw i pozycji, których dziecko nauczyło się i przyzwyczaiło , nie odczuwając jeszcze skutków ich nieprawidłowości.
Pierwsza faza:
Najważniejszą sprawą jest tu uświadomienie dziecku jego wady, defektu. Polega ono nie tylko na ukazaniu dziecku problemu , ale również na przedstawieniu mu konsekwencji takiego stanu rzeczy. Jest konieczne do tego by dziecko aktywnie chciało uczestniczyć w postępowaniu korekcyjnym.
Druga faza:
Jest bardzo trudnym zadaniem polegającym na umiejętności skorygowania wady postawy przez przyswojenie korekcji lokalnych, a następnie globalnych. Trudność polega na zlikwidowaniu dotychczas używanego nieprawidłowego nawyku ruchowego, a następnie wytworzenia nawyku prawidłowego.
Korekcja lokalna: czyli poprawianie układu poszczególnych segmentów (głowa, barki, odcinek lędźwiowy kręgosłupa, miednica, kolana, stopy).
Korekcja globalna: na początku polegają na łączeniu następczym korekcji lokalnych, później-jednoczesnego. Ostateczną ich formą jest utrudnienie ich utrzymania za pomocą różnego rodzaju ruchów lub przemieszczania się.
Przykład:
Dziecko stojąc tyłem przy ścianie uczy się aby dotykać do niej jednocześnie: głową, barkami, plecami, pośladkami i piętami jednocześnie. Przerwa między odcinkiem lędźwiowym kręgosłupa nie powinna być większa niż wielkość dziecka pięści. Nauka takiej postawy powinna odbywać się stopniowo p. Najpierw pojedynczych segmentów korekcji(korekcja lokalna), a potem ich łączenia w całość (korekcja globalna).
Trzecia faza:
Jest to faza, w której wyrabiamy u dziecka wytrzymałość posturalną, za którą uważa się umiejętność długotrwałego utrzymywania skorygowanej postawy.
Czwarta faza:
Polega na utrwaleniu poprawionego nawyku prawidłowej postawy w warunkach zbliżonych do życia codziennego, oraz na automatyzacji nawyku tzn. aby prawidłowe nawyki nie musiały być ciągle kontrolowane przez świadomość. Do osiągnięcia tego celu pomocna jest auto korekcja wizualna.
Auto korekcja wizualna:
Jest to metoda korekcji wzrokowej. Wykonujemy ją przed lustrem z wyrysowanym na nim układem pomocniczym linii poziomych i pionowych. Ma ona na celu ułatwienie dziecku korekcji poszczególnych elementów ciała, kontroli ustawienia: kończyn dolnych, miednicy, brzucha, klatki piersiowej, barków i łopatek, głowy. Wykonuje się go w pozycjach: od niskich do wysokich oraz pozycjach roboczych i stojących.
